LEGE VESTE

/in /door
Voor het eerst was ik in een lege Veste bij een competitiewedstrijd. En er was niks aan. De spelers van FC Twente en Feyenoord schreeuwden dat het een aard had. Maar helaas was er bijna geen woord van te verstaan op de perstribune. Alleen het woordje ‘heej’, wat verreweg het vaakst geschreeuwd werd, kwam duidelijk door. Het fluitje van scheids Higler klonk in de lege ruimte scherp en dwingend en vlak naast me hoorde ik de teksten van van collega Jeroen Grueter van Studio Sport overduidelijk.
Jeroen is een fan van Cyril Dessers, dat viel me wel op. Maar de pinchhitter van Feyenoord kreeg de bal er ook niet in, hoewel hij Robin Pröpper, nota bene zijn oud-ploeggenoot van Heracles, merkwaardigerwijs een paar keer te glad af was.
Het bleef 0-0. Opwekkend was het allemaal nauwelijks. In een leeg stadion voetballen, dat is echt geen porem, zeker als de thuisclub qua voetbal ook een behoorlijke leegheid etaleert. En zonder de twaalfde man is zo’n wedstrijd eigenlijk geen wedstrijd. Feyenoord was sterker, maar niet scherp genoeg, FC Twente was absoluut niet in topvorm, sterker nog de ploeg van Jans creëerde niets. Ik zou een paar namen kunnen noemen van spelers die niks toe te voegen hadden aan de ploeg. De enige die een 8 van mij krijgt, is Lars Unnerstall, de keeper.
Niettemin kon ook Feyenoord, net als Ajax en AZ, niet winnen in de Veste.

SOUVENIR

/in /door
Even iets anders. Ik moest toevallig denken aan een voorval tijdens mijn reis naar Brasil, vorig jaar januari. Ik was toen oa een dag of vijf in Rio, een van de mooiste steden die ik ken. Vlak bij mijn logeeradres nabij het strand van Ipanema bevond zich een kerk, de Nossa Senhora da Paz. Ik liep af en toe naar binnen. Even rondkijken. Even een kaarsje opsteken. Even rust. Mijn oog viel toen ook op de gedenkplek voor een zekere Guido Schäffer. Allerlei bordjes met eerbetoon, kartonnen met speciale verzoeken en ingelijste smeekbedes stonden rond zijn portret.
Een vriendelijke meneer vertelde me dat Guido niet alleen een zeer geliefde jonge priesterstudent was van 34 jaar, maar ook at hij aanvankelijk arts was en ook was hij nog wielrenner en een uitmuntend surfer.
Op een kwade dag in 2009 ging het gruwelijk mis in de baai van Copacabana. Guido werd verrast door een verrassend grote, gulzige golf en verdronk. Sindsdien is zijn populariteit enorm toegenomen en zijn er zelfs mensen die hem heilig willen laten verklaren. Aldus de vriendelijke meneer.
Een goede kennis – piloot van beroep – had mij bij vertrek verteld dat hij waarschijnlijk binnenkort naar Rio zou moeten vliegen en we spraken af dat ik ergens in de stad een souvenir voor hem zou achterlaten. Derhalve had ik bij Momo Gelato, een voortreffelijke ijssalon in Ipanema, een bon gekocht van 30 reaal en besloot die in de kerk van Nossa Senhora da Paz door Guido Schäffer te laten bewaren en bewaken. Ik verstopte de enveloppe met de ijsbon links onderaan achter een blauw lijstje waarin iemand een verzoek om hulp had geschreven.
Echter, corona ging in een mum van tijd de wereld beheersen, piloten maakten nauwelijks nog vluchten en bovendien verflauwde ons contact van de vliegenier.
Tja, en nu vraag ik me af wat er met de ijsbon gebeurd is. Zou de witte enveloppe er nog staan? Ik vermoed van wel. Waarom niet?
Deswege mijn verzoek: mocht u binnenkort in Rio komen, ga dan svp even kijken. Wissel de bon gerust in voor een heerlijke sorbet en doe mij ff bericht.

VROEDE VADEREN

/in /door

Waarover spraken zij? Wat stond er in 1960 op de agenda van de gemeenteraadsvergadering van de gemeente Diepenheim? Wat was een heikel punt hier in het fraaie raadszaaltje van het oude gemeentehuis van het Stedeke? De bouw van vier woningwetwoningen, de verharding van de Prinsendijk, de kap van twee monumentale eiken bij kasteel Warmelo of een verzoek van een inwoner om een dakkapel op zijn huis te bouwen? Verzin het maar.
Deze ruim 60 jaar oude en niet al te duidelijke foto werd me vorige week toegespeeld. Het tafereel behelst de knusse raadsvergadering van de gemeente Diepenheim. U ziet de burgemeester (Mr. M.J.A.S. Gerke) omringd door vijf raadsleden en twee wethouders (tevens raadsleden). In Twente waren Diepenheim en Ootmarsum de kleinste gemeenten. Gezien het aantal inwoners kwam dat neer op zeven raadsleden met oa mijn ijverige vader Willem Anton Eijsink, roepnaam Toon, woonachtig in Markvelde, een buurtschap die onder de gemeente Diepenheim ressorteerde. Sinds de Tweede Wereldoorlog was vader bijna voortdurend raadslid, eerst voor de KVP, later voor de PvdA. De laatste periodes van zijn leven was hij wethouder tot hij in december 1981, bijna 40 jaar geleden alweer, op 66-jarige leeftijd door longkanker uit de tijd raakte.

Ik achterhaalde de namen van de mannen op de foto. We gaan vanaf rechts de tafels langs. De heren Kremers, Zomer, Bittink, Stokreef, gemeentesecretaris Pranger, Gerke, Krebbers, Koeslag en Eijsink.

De pagina hieronder uit de Twentse almanak komt uit 1979.
Twintig jaar geleden was er een herindeling en ging de gemeente Diepenheim op in de Hof van Twente.

ALWEER

/in /door
19 november 2021
FC Twente had een directeur en die ging weer (3x). Refrein van een lied dat je zou kunnen schrijven over de de voortdurende wisseling van de topman bij de club die probeert binnen afzienbare tijd weer een (sub)topper te zijn.
Ik las dat een Twents wervingsbureau met de thans vertrekkende Jan-Willem Brüggenwirth op de proppen was gekomen die totaal niet uit de voetballerij afkomstig was. Ben erg benieuwd welk Twents wervingsbureau bedacht heeft dat de grote baas van een ambitieuze profclub eigenlijk geen affiniteit met voetbal heeft te hebben. Heb je het ooit dommer meegemaakt?
En ook ben ik benieuwd waarom het Twentse wervingsbureau van mening was dat het iemand moest zijn van buiten Twente. Ik neem aan dat ze ook binnen de regio rond gekeken hebben, maar niemand hebben kunnen vinden.
Dat is natuurlijk onzin. Er bevinden zich in Twente voldoende kandidaten, daar ben ik van overtuigd en het is ook niet de eerste keer dat ik dat beweer. Je moet ze kunnen vinden en kunnen screenen. Dat vereist een zekere intelligentie. Het bewuste Twentse wervingsbureau heeft er dus geen kaas van gegeten.
Wie komt er binnenkort weer uit de hoge hoed? En voor hoe lang?
Pfff…

TRUC MET DARIUS

/in /door
11 november 2021
De TCTub meldde vandaag de komst van een theaterstuk over de legendarische Zuid-Afrikaanse inkomeling Darius Dhlomo. Hij was voetballer bij Heracles, bokser, muzikant, gemeenteraadslid van Enschede en altijd zeer begaan met de ‘gewone man/vrouw’. Prachtig onderwerp voor een theaterstuk. Overigens is er ook al een biografie van hem (2010).
In 2003 waren we voor de dezelfde krant bezig met een bijlage nav het 100-jarig bestaan van Heracles, een club met een roemruchte historie met oa twee landstitels. De voorpagina van de bijlage was mijn pakkie-an. Ik stelde een representatief elftal samen van (oud-) Heraclieden die destijds nog onder ons waren en probeerde hen gezamenlijk op de foto te krijgen. Dat gebeurde op het veld met de Engelse tribune van de amateurs van Heracles aan de Bornsestraat. Ook al een legendarische plek.
Op een middag in april stonden we met fotograaf en tien spelers -jong en oud – plus twee coaches te wachten op Darius die we vanzelfsprekend ook een plek in dat elftal hadden toebedeeld. “Darius wil wel eens wat later komen”, zei een van de spelers. Dan maar even wachten. Na een half uur was Darius nóg niet gearriveerd. Enkele mannen begonnen al te mopperen (een beetje).
Ik belde Darius. Hij was het vergeten. Het speet hem heel erg. “Kan het overmorgen?” vroeg hij vriendelijk. “Dan zal ik er zeker zijn.”
“Nee”, hoorde ik van verschillende kanten. “Dan maar zonder Darius.”
Alle moeite voor niks? Nee, sprak de fotograaf, zet die meneer maar op de plek van Darius. Hij wees op de broer annex chauffeur van Jan Wolters, een van de oud-spelers. Dan ga ik Darius fotograferen in Enschede en zet ik zijn hoofd op het lichaam van die meneer.
De mannen kleedden zich om en stiekem keek ik naar de broer van Jan Wolters en vooral naar de enige landskampioen onder hen, de 86-jarige Ab Dekkers – nickname PingelAppie -, nog altijd een atleet. Geroutineerd stak hij zich in het Heracles-tenue, alsof hij het nog dagelijks deed.

Die vrijdag de tweede mei verscheen de bijlage met het elftal van 100 jaar Heracles, onder wie de breed lachende Darius.

Dit zijn de namen en hun leeftijden van toen.
Achter: Ab Dekkers (86), Ron Dellow (88), Jan Wolters (73), Darius Dhlomo (71), Herman Morsink (62), Hendrie Krüzen (38), Gertjan Verbeek (40).
Midden: Hans Polko (53), Wolfram Arnthof (65).

Onder: Hannes Lalopaua (48), Arend Steunenberg (57), Folkert Velten (38), Mark Looms (22).

Darius is op 13 juni 2015 op 83-jarige leeftijd overleden.

BEETJE STOUT

/in /door
7 november 2021
Wim Koers is overleden. Hij is bijna 94 jaar geworden. Ik heb hem nooit als keeper van de toenmalige Twentse semi-profclubs in actie gezien. Voor mijn tijd. Maar ik heb hem wel in 2004 geïnterviewd voor de serie Harde Neuzen in de Twentsche Courant Tubantia en daarna nog af en toe gebeld voor info over zijn tijd als voetballer. Hij was altijd behulpzaam.

Wim speelde oa voor Rigtersbleek (zie foto onderaan) en Sportclub Enschede. Zijn broer Rein was de iets betere keeper. Hij haalde het Nederlands Amateurelftal. Maar toen Rein naar Heracles ging, volgde broer Wim hem op als keeper van de Oranje Amateurs en stond welgeteld 13 keer in de basis.

Henk Buursink was een aantal jaren reserve-keeper achter Wim. Hij vertelde me dat de vriendelijke Hengeloër in zijn jonge jaren ook wel eens een beetje stout was. “Hadden we met de Bleek in Groningen gevoetbald, stapten we in de bus voor de reis naar huis en dan liep Wim door naar achteren om met een paar ploegmaten door de achterdeur weer naar buiten te gaan. Gingen ze stappen in Groningen en daarna met de trein naar huis.”
Nog een anekdote van Henk: “Met de Twentse voetbalveteranen speelden we eens per jaar in het kader van een soort uitwisseling tegen het Duitse Borghorst. De ontvangst daar was grandioos. Uitgebreide maaltijden, plechtige toespraken, laat dat maar aan die Duitsers over. Op een keer zong een groot koor ons toe met prachtige liederen. Wim ging ernaar toe, overlegde met de dirigent, ging op tafel staan en dirigeerde het lied van Piet Hein, zijn daden bennen klein. Hij was de enige die de tekst goed meezong.”
Hij is uit de tijd nu, de sympathieke Wim Koers. RIP.
Bij Sportclub raakte hij bevriend met de bekende keeper Piet Lagarde. Ze staan hierboven op de foto samen met hun nog beroemdere ploeggenoot Helmut Rahn in het Olympia Stadion van Berlijn. Vlnr Rahn, Lagarde en Wim Koers.