Een uurtje voor de finish van de Ronde van Overijssel is het nog niet druk op de Rijssense asfaltweg waar tussen twee kerken de witte eindstreep getrokken is. Enkele officials leggen de laatste hand aan de inrichting van jurywagen en omgeving. Op de tribune zitten zo hier en daar wat mensen, maar instinctmatig zoekt het oog steeds de plek waar een jonge vrouw genietend van de zon zit te wachten op de dingen die gaan komen. Krullig donker haar, lieflijk gezicht met zonnebril, strak shirtje, zomerrok, blote voeten. Regelmatig wappert de wind haar benen bloot. Mooi richtpunt, deze fraaie jongedame, in de tijd waarin je wacht op de eindsprint.

Rechts van haar zit op een meter afstand een oudere man die op haar lijkt. Het is haar vader, zeker weten. Dat hij een meter afstand neemt, is prettig, want het komt haar schoonheid nog meer ten goede. Ze kijken wat rond, praten wat met elkaar en wachten. Zijn ze in blijde afwachting van zoon cq broer of is zij bevriend met een der renners? Laat ons tussen de bedrijven door maar eens rustig afwachten hoe het zit.

‘Heb je gezien wat er aan de overkant zit’, vraagt de beheerder van de jurywagen mij en andere omstanders.
‘Ja Guus, wij hebben ook ogen.’

Er schuift een dubbeldekker tussen ons en de tribunes. De sponsors van de ronde stappen uit en zoeken een zitplaats. Als de bus wegrijdt, zit de tribune vol, maar zijn dochter en vader weg.

Nerveuze gebaren. Veel motoren. De beslissing is ophanden. De wagen van Radio Oost met Hennie Kuiper aan het stuur zoekt te snel een parkeerplaats en ramt een paaltje. De omstanders lachen. ‘Hee vloog met gemak langs deepe ravijnn en hier …’ Vul maar in wat de man achter mij daarover roept.

Daar is de eindsprint van het leidende trio. Peter Möhlmann is de beste. Mooie winnaar. Zoon van twee oud-coureurs. Een kwartiertje later begint de huldiging van de top-drie en de strijdlustigste renner. Het perceeltje voor het podium wordt afgezet en wie bevindt zich nog net binnen het afscheidingslint? De jongedame van zo-even. Met de armen over elkaar bekijkt ze met een glimlachje de eerbetoning van de snelsten van de dag. Geen enkele renner was aanvalslustiger dan Reinier Honig. Hij krijgt een prijs daarvoor en herdenkt via de microfoon Arno Wallaard, de winnaar van vorig jaar, die onlangs plotseling overleden is.

Als de huldiging verder gaat, staat hij achter op het podium te huilen. Dan stapt hij er aan de achterkant af, loopt naar een plek waar geen mensen staan en laat zijn tranen volop gaan. Zal ik naar hem toegaan, een arm om zijn schouder slaan?

Inmiddels wordt de nummer 2 Niki Terpstra geïnterviewd. Hij is blij en lacht. De jongedame met de zonnebril klapt en lacht. Zou ze bij Niki horen?

De verdiende winnaar is aan de beurt. Peter Möhlmann. Ook hij houdt het niet droog. ‘Ik heb de laatste tijd veel meegemaakt en ik denk nu aan Arno die ik hier vorig jaar zag winnen. Dit is voor hem’, zegt hij snikkend.

Over het gezicht van de jongedame lopen ineens ook een paar dikke tranen. Ze welden in het diepste van haar hart. Met de rug van haar rechterhand wrijft ze ze weg. Net als Peter is ze is gelukkig en verdrietig. In de rode ogen is een vleugje trots zichtbaar. Ik weet het nu zeker. Ze hoort bij de winnaar en dat verheugt me.

NB. Ook de microfonist is emotioneel. Zelden zag ik zoveel goudeerlijke tranen op de finish van een koers. Alleen dat al maakt deze Ronde van Overijssel tot een van de allermooiste ooit.