RIP HENNY

/in /door

Vorige week nog kwamen we langs zijn huis in Diepenheim. “Hoe zou het met Henny zijn”, zeiden we tegen elkaar. “En was zou hem in vredesnaam mankeren?”

Henny Vrienten is sinds vandaag (of gisteren) uit de tijd. Het bericht kwam zojuist als een mokerslag binnen. Hij woonde jarenlang in een bungalow op mijn geboortegrond in Markvelde en sinds 2015 in Diepenheim op een boerderijtje met nog meer ruimte en met meer rust. Daar kon hij componeren, muziek maken, lezen, nadenken, plannen maken. Daar was hij gelukkig. Het Deepse Brook, de hele regio Twente hadden zijn hart gestolen.

Ik ervoer het zelf in de zomer van 2019 toen ik hem mocht interviewen voor Zilver Magazine. Openhartig, kalm en gevoelvol gaf hij antwoord en met alle geduld van de wereld mocht fotograaf Remco Homan zijn werk doen. Daarom kreeg ik het een uurtje geleden ineens koud toen ik het hoorde. Ik dacht meteen terug aan die fijne, onvergetelijke zomermiddag op het Deepse Brook.

Ik zal een paar bijzondere quotes weergeven uit dat interview. Ter nagedachtenis aan de veelzijdige Henny.

‘Je hoort het verkeer hier een beetje, omdat de wind uit het noordwesten komt, maar heel vaak is het hier helemaal stil. De rust van het platteland is onbetaalbaar. Daarom zit ik hier.’

‘Ik ben van de Twentenaren gaan houden. Omdat ze gewoon doen. Ze zijn open. Ze hebben iets aards, iets directs en ook iets terughoudends. Ik word hier nooit lastig gevallen, behalve af en toe door een journalist. De Twentenaar moet je even leren kennen en dan heb je hem ook. Daarom ga ik nooit meer weg hier.’

 

‘Geloven? Waste of time. Bron voor conflicten. Als je inzoomt op alle conflicten in de wereld, ligt religie aan de grondslag ervan. Ik ben niet religieus, hoewel ik katholiek ben opgevoed en op het seminarie heb gezeten. Ik ben wel een culturele katholiek. Ik houd nog steeds van Gregoriaans, ken alle heiligenlevens en sla geen kathedraal over…’

 

We spraken over allerlei plannen die hij nog had en over de inspiratie die hij dagelijks had om nieuwe muziek te componeren.
En ook bespraken we de eindigheid van het leven.
‘Angst heb ik er niet voor, want het is heel natuurlijk dat het proces een keer ophoudt.’

De connectie tussen hem en het Twentse land is onwrikbaar, zo bleek tijdens het interview. Die is zelfs zo duurzaam dat hij na zijn dood in Diepenheim de grond in gaat, zoals hij het zelf uitdrukte. ‘Op dat mooie kerkhof hier in Diepenheim of voor mijn part daarginds in het rozenperkje in de hoek van mijn tuin. Maar ik hoop dat het nog wel even uitblijft. Ik wil nog heel veel doen.’

 

Dat was in de zomer van 2019. Nog geen drie jaar geleden. Hij is 73 jaar geworden.
RIP Henny.