JAARKAART
Voor de tweede achtereenvolgende keer was ik als bezitter van een jaarkaart in de Grolsch Veste. Omdat ik niet meer in de actuele journalistiek werkzaam ben, wil ik voortaan niet meer onnodig een plek op de perstribune claimen en heb ik sinds kort een jaarkaart. Want de wederopstanding van FC Twente op de voet volgen, leek me een goede vrijetijdsbesteding. Echter, ik zag tegen Willem II en NEC twee zwakke partijen van de FC. Dat is niet bedoeling. Het is de bedoeling dat de FC in eigen huis dominant is, een fijn spelletje op de mat legt en elke bezoekende club de stuipen op het lijf jaagt. Dat wil ik zien voor mijn jaarkaart.Tussendoor leer ik ook veel. Bijvoorbeeld dat je af en toe ineens in de benen moet. Bij een doelpunt van de thuisclub en bij het lied “Goa stoan aj veur….” Was ik niet gewend. Op de perstribune zit je stoïcijns het spel te volgen. Wie nam de corner? Wie tikte de bal door? Wie kreeg daar eigenlijk geel? Raakte de keeper de bal nog? Waarom zijn de bezoekers al een half uur sterker?
Even omschakelen. Terug naar de mindset van de tijd toen ik als jongen met mijn vader naar het Diekman ging. Al bestond het woord mindset toen nog niet.
(foto’s FC Twente)
