ZUSTER ANNETTE

Ze keek alleen de wedstrijden van Oranje en Brasil. Voor de andere WK-duels had zuster Annette geen tijd. Dat zou ten koste gaan van de uren die ze dagelijks nodig heeft voor bidden en lezen. Want ze mag dan wel bijna 102 jaar oud zijn, bidden en lezen is nodig. Dat kan een zuster niet genoeg doen.

Nog even terug naar vorige week dinsdag, de laatste dag van mijn verblijf in Brasil. Ik breng een bezoekje aan zuster Annette. Altijd als ik op Holambra kom, ga ik bij haar langs. Haar energie op hoge leeftijd is inspirerend. Ze is gehuisvest in het plaatselijke verpleeghuis, maar veel zorg heeft ze niet nodig, want ze is nog behoorlijk fit. ‘Ik mag niet klagen’, zegt ze. Ze redt zich goed met de rollator, werkt nog op de computer en kan (met een vergrootglas) nog boeken lezen. ‘Mijn geheugen wordt wat minder’, vertelt ze. ‘Ik kan soms ineens de naam van een bepaalde bloem niet opnoemen.’

Zuster Annette Eijmans is in 1912 geboren in Steenderen. Ze was de jongste van een gezin met zes kinderen. Als jong meisje had ze verkering met een aardige jongen bij haar in de buurt, maar had niet veel tijd nodig om te beseffen, dat verkering met als eindbestemming een huwelijk en kinderen krijgen, niet haar toekomst kon zijn. Ze vertelde me dat het huwelijk een groot avontuur is en voor veel mannen en vrouwen een moeizame onderneming. Ze koos destijds voor het klooster. In 1934 trad ze in bij de Orde van de Kanunnikessen van het Heilig Graf. Na de oorlog vertrok ze naar Brazilië en werd daar onderwijzeres.

Nog steeds leidt ze elke woensdag een gebedsdienst in haar moedertaal voor de bejaarde Nederlandse emigranten en verder laat ze geen moment onbenut om de PT, de Braziliaanse partij van de arbeid, te promoten. President Dilma is van de PT en staat onder vuur. ‘Ik bid elke dag voor haar’, zegt de zuster die tot voor kort nog regelmatig e-mails stuurde naar kennissen om de PT te promoten. ‘Iedereen die er anders over denkt, denkt alleen aan zichzelf’, zegt ze streng.

We hebben deze dinsdag weer een prettig gesprek. Nog kort geleden was een goede kennis van haar gestorven, de uit Keijenborg afkomstige Toon van Aken, maar ze heeft er geen traan om gelaten. De zuster huilt namelijk nooit bij de dood van een dierbare. ‘Want Jezus is daar’, zegt ze vol overtuiging. Bang om te sterven is ze niet. Ze wil echter graag nog een tijd blijven leven. ‘Ik moet nog groeien als mens. Eigenschappen als geduld, hartelijkheid en voorkomendheid kunnen beter.’ Ik hoorde ervan op. De zuster van bijna 102 vindt dat ze als mens nog moet groeien. En ze vindt dat ze teveel van spelletjes houdt. Ook dat gaat ten koste van bidden en lezen. En dat kan natuurlijk niet. Ze vertelt me dat ze ’s morgens de communie had ontvangen en even later alweer met een spelletje bezig was. ‘Ik ontving God en zit een spelletje te doen in plaats van hem van binnen met alle egards te ontvangen.’ Als je hoog bezoek krijgt, zorg je dat je huis schoon is.’

Awel, ik had mijn lesje weer geleerd, nam afscheid en beloofde de volgende keer ook weer even langs te komen. Dan zal ze 105 zijn of zo. Eens kijken of haar geduld, hartelijkheid en voorkomendheid dan verbeterd zijn.

PS. Wat is eigenlijk voorkomendheid? Ik wist het niet en zocht het op. Het stond in een oud woordenboek en betekent vriendelijkheid. Dan weet je dat.